Omwille van verschuivingen in het jeugdwerklandschap in Antwerpen hebben we met JES besloten om onze werking in Deurne Zuid los te laten en over te dragen aan Kras Jeugdwerk. Samen met enkele vrijwilligers en jeugdwerkster Kaoutar nemen we afscheid van een warme plek waar een hechte familieband is ontstaan voor vele jongeren.
Kunnen jullie de eerste momenten bij JES beschrijven?
Loubna: “Voordat JES naar Deurne Zuid kwam, nam ik al deel aan de activiteiten van Pleinontwikkeling. Daar heb ik Kaoutar voor het eerst ontmoet. Ik kwam naar het plein om wafeltjes te verkopen in opdracht van onze school. Kaoutar was de enige die wafeltjes van mij kocht die dag. Daar is ons eerste contact ontstaan. Later, toen ik 14 jaar was, ben ik samen met Kaoutar mee naar JES gegaan.
Imad: “Loubna en ik woonden vroeger naast elkaar en gingen altijd samen naar het plein. Zo zijn we bij JES terecht gekomen. In het begin kwamen we om deel te nemen aan de activiteiten, maar geleidelijk aan is ons engagement gegroeid en zijn we een grotere rol beginnen opnemen. We keken op naar de jeugdwerkers en wilden ook iets betekenen. We waren erg zoekende die periode, maar samen met nog enkelen van onze generatie namen we stap voor stap de rol van vrijwilliger op. Na het volgen van een animatorcursus werd de band binnen onze groep alleen maar hechter. Dat is ondertussen al 8 jaar geleden. We waren toen 16 jaar.”
8 jaar is een hele tijd geleden, jullie groep gaat ver terug!
Imad: “Dat is zeker! We hebben hier zoveel meegemaakt, ups and downs. Goeie tijden en periodes dat we op elkaars huid zaten.” (lacht)
Kaoutar: (lacht) “Véél downs, maar we hebben écht geleefd samen. Deze 8 jaar heb ik even intens beleefd als de animatoren. We hebben zoveel meegemaakt samen, dat schept een sterke band.”
Imad: “Dat is zo’n hechte band. Het is familie hé, da’s echt! Na 8 jaar samen, geloof mij, die band kan je niet breken.”
Loubna: “We zijn samen opgegroeid en kennen elkaar al heel lang. We introduceerden vrienden of familie bij de werking en zo is onze groep gegroeid. We wonen allemaal in dezelfde buurt, waardoor het bijna een evidentie leek dat we samen naar JES gingen.”
Hoe komt het dat jullie groep na zoveel jaren nog steeds zo betrokken is bij deze jeugdwerking? Wat is volgens jullie het geheime ingrediënt?
Loubna: “Door de moed en de kracht die Kaoutar in ons heeft gestoken. Ook al was het soms moeilijk, zij is steeds in ons blijven geloven. Wanneer we fouten maakten, of onze verantwoordelijkheden niet juist opnamen sprak Kaoutar ons hierover aan. Ze gaf ons de kans om te leren van onze fouten en steunde ons onvoorwaardelijk. Ze heeft erg voor ons gestreden. Daardoor voelde het vrijwilligerswerk en het organiseren van activiteiten niet meer als werken, maar als gezellig samen zijn en doen we wat we graag doen hier voor de buurt.”
Kaoutar: “De aangeraden afstand tussen werk en privé bewaken is een uitdaging. Het is door een band op te bouwen, dicht bij je vrijwilligers te staan en hen wanneer nodig dat duwtje in de rug te geven, dat je duurzaam en op lange termijn werkt. Dat maakt het voor mij ook zo moeilijk om dit hoofdstuk af te sluiten en deze werking vaarwel te zeggen.”
Loubna: “Voor ons kwam het nieuws dat JES de werking stopzet in Deurne Zuid heel hard aan. Deze plek is meer dan een jeugdwerking voor ons. Wanneer iemand het moeilijk had, of even nood had aan zuurstof, konden we hier terecht. We zijn een deel van JES. Maar onze band met mekaar is de reden dat we hier blijven werken. Het is de band tussen ons, de relatie met de buurt en het gebouw dat ons samenbrengt. Ik woon hier letterlijk om de hoek. Deze plek is onze tweede thuis geworden. Daar afscheid van moeten nemen is niet gemakkelijk.” Imad: “We vinden het heel jammer dat JES de keuze heeft moeten maken om Deurne Zuid los te laten. We zijn nu net hier, op dit punt, op dit niveau. We willen graag verder groeien en nog meer bereiken voor onszelf en de buurt.”
Deze plek is meer dan een jeugdwerking voor ons. Wanneer iemand het moeilijk had, of even nood had aan zuurstof, konden we hier terecht.
Loubna
Ik zei steeds tegen deze ploeg animatoren dat ik ze niet train als een animator, maar als een jeugdwerker.
Kaoutar
Hebben jullie als eerste generatie animatoren een stempel gedrukt?
Imad: “Ja. We zijn een voorbeeldfiguur geworden voor de volgende generatie. Tijd loont, kansen geven ook. Deze zaken hebben we meegekregen doorheen de jaren en kunnen we op onze beurt doorgeven aan jongere animatoren. Dat geeft voldoening. De energie die Kaoutar aan ons geeft, geven wij door aan de kinderen. Vorig week hebben wij bijvoorbeeld een afscheidsfeestje gegeven voor de kinderwerking. Dat was zo’n mooi maar moeilijk moment. Ik krijg er al terug kippenvel van. De kinderen zijn echt gehecht aan ons als begeleiders, dat voel je enorm.”
Loubna: “We zijn een hele sterke ploeg geworden. We ondersteunen elkaar zonder dat Kaoutar erom moet vragen. Als iemand hulp nodig heeft, dan helpen we. Ook als we niet stonden ingepland. We staan steeds klaar voor elkaar.”
Naar welke hoogtepunten kijken jullie terug?
Loubna: “Ik onthoud vooral de samenhorigheid en het familiegevoel. Er zijn geen specifieke projecten of evenementen die eruit springen. Want niets kan op tegen de band die we hebben en hoe we hier onze tweede thuis hebben gevonden. Maar als ik dan toch een hoogtepunt mag delen, dag ga ik voor ons laatste weekend, dat zal ik niet snel vergeten. Een tijdje geleden organiseerden we een wafelverkoop en met die opbrengst zijn we op vrijwilligersweekend naar Parijs gegaan. Dat weekend hebben we helemaal zelf in elkaar gestoken.”
Hoe kijken jullie naar de toekomst? Wat willen jullie nog verwezenlijken?
Imad: “Ik zou nog verder willen bouwen voor Deurne Zuid en de draad oppikken. Ik zou willen investeren en samen willen werken met verschillende verenigingen, misschien ooit zelf als professional. We moeten blijven investeren in kinderen en jongeren. Sommigen zitten in een moeilijke periode of hebben het lastig thuis of op school. Ze hebben iemand nodig om naar hen te luisteren en te ondersteunen. Ik wil dat de jonge generatie naar ons kijkt en herkent dat wij van dezelfde buurt zijn. Maar dat ze ook zien dat we onszelf hebben gevonden en onze eigen weg hebben uitgestippeld. Dat wens ik ook voor hen: dat we hen kunnen inspireren en het gevoel geven dat het allemaal goed komt. Ik wil er zijn voor kinderen en tieners. [pauzeert] Het doet pijn om hier nu zo over te spreken.”
Loubna: “We hebben jaren plezier en liefde geïnvesteerd in deze werking. De toekomst is nog even zoeken. Als tiener vond ik een vertrouwenspersoon in Kaoutar en kon ik mezelf kwetsbaar opstellen. Hierdoor hebben we een hechte band gecreëerd. Ik zie mezelf dat niet gemakkelijk opnieuw doen met een andere jeugdwerker, maar dat heeft puur met leeftijd te maken. We wisten ook dat dit moment ooit ging komen. Ik heb ondertussen een eigen gezin, anderen gaan studeren en werken … Maar het moment van afscheid is sneller gekomen dan ik had verwacht.”
Imad: “We moeten onze persoonlijke doelen even loslaten en Kras de tijd geven die ze nodig hebben om zich te installeren en hun werking op te bouwen. De band in onze animatorengroep gaat niet veranderen, maar we moeten wel opnieuw investeren in een vertrouwensband met de nieuwe organisatie en samen zoeken naar een sterke samenwerking.”
Dit afscheidsinterview vond plaats in Deurne Zuid op 15 februari, dezelfde avond waarop de groep vrijwilligers kennismaakten met de nieuwe ploeg jeugdwerkers van Kras, in een opgefrist jeugdlokaal. Met enkele dozen pizza, flessen frisdrank en een stevige portie goesting om ervoor te gaan kom je al een eind! De animatoren blijven een deel van JES en zijn steeds welkom in onze werkingen, maar zullen ook hun steentje bijdragen in de opbouw van Kras in Deurne Zuid. Sterk werk toppers!
Interview afgenomen door Jeroen De Schutter
