Grand Theft Tweemont lees ik in graffitiletters. De plek waar ik heb afgesproken met Fauve en Karima. De zonnestralen zetten het plein in de spotlight. Het is er nog stil maar ik kan me perfect inbeelden hoe het voetbalveldje, de banken en de straatstenen klinken. Precies vandaag is het Internationale Vrouwendag, reden te meer om de meisjeswerking van Deurne in de kijker te zetten.
Wie zijn Fauve en Karima?
Karima: Ik ben jongerencoach voor de vrijwilligers en projectmedewerker in de drie wijken in Deurne: Bisthoven, Kronenburg en Sint-Rochus. Daarnaast doe ik ook projecten die over heel Antwerpen verspreid zijn.
Fauve: Ik ben kinder- en meisjeswerker in Kronenburg. Ik zet mij in voor kinderen van 6 tot 12 jaar en daarnaast ook voor meisjes van 12 tot ongeveer 26 jaar. Deze groep splitsen we nog eens op in een tiener- en jongerenwerking.
Ik heb vernomen dat jullie enkele projecten aan het lanceren zijn. Het zou iets te maken hebben met de bovenste verdieping van JC 21N?
Fauve: Onze jeugdcentra in Borgerhout en Luchtbal hebben een eigen cultuurwerking, met een muziekstudio en andere projecten. In Deurne leeft de vraag naar een dergelijke werking ook. We gaan hiermee experimenteren. Momenteel toveren we het oude meisjeslokaal om tot een cultuurplek met camera’s, een greenscreen en nog veel ander interessant materiaal. De focus is multimedia, zodat we ook aanvullend zijn op de bredere cultuurwerking van JES. Het is op vraag van de jongeren dat we dit initiatief op poten zetten. Ik merkte zelf ook dat ze heel enthousiast zijn over dingen zoals Tik Tok, live gaan etc. Dat is exact wat we willen doen in deze werking.
Karima, jij neemt een grote rol op binnen M-Power. Kan je ons hier wat meer over vertellen?
Karima: We zijn het project gestart in 2017 met als doel meisjes en jonge vrouwen te empoweren rond thema’s zoals veiligheid, seksualiteit en weerbaarheid. Wij hebben workshops opgesteld rond deze verschillende thema’s (ik heb deze workshops zelf nog als vrijwilligster gevolgd). Op het einde van het traject werkten we met de groep meisjes aan een toonmoment, om onze ervaringen aan te kaarten. Dat was een enorm fijne ervaring, en heel verbindend voor de verschillende deelnemers. Dit jaar gaan we hetzelfde doen maar rond een ander thema: meisjes in publieke ruimte: hoe ervaren zij dit, wat missen ze, wat vinden ze al goed, hoe kijken ze ernaar. Een ongelofelijk interessant thema waar nog te weinig is over nagedacht.
Met M-Power hopen we enkele denkpatronen over de publieke ruimte te doorbreken
Via gedeelde interesses werken we met meisjes en jongens samen aan projecten die eerder genderneutraal zijn en dus een breder engagement kunnen opwekken.
Hoe beleven meisjes de publieke ruimte?
Karima: Ik heb tijdens gesprekken gemerkt dat de meisjes niet erg bezig zijn met het thema ‘publieke ruimte’. Als we hen vragen hoe de ideale wijk volgens hen er uit ziet, dan komen ze met de wildste ideeën zoals een pretpark in de straat. De kleine, dagdagelijkse verschillen zoals: je veilig voelen op straat, meer buiten kunnen komen, op elk moment van de dag buiten kunnen zijn, daar dachten ze niet aan. Daarnaast valt het me ook op dat meisjes en jongens op dezelfde manier naar publieke ruimte kijken, hoewel de publieke ruimte voornamelijk naar jongens ingericht is. Een meisje zal minder snel buiten komen wanneer het donker is, uit vrees dat er haar iets kan overkomen. Veel jongeren hebben dit denkpatroon geaccepteerd en genormaliseerd, terwijl het zo niet zou mogen zijn. De publieke ruimte is er voor iedereen, dag en nacht. Met M-Power hopen we enkele denkpatronen over de publieke ruimte te doorbreken
Fauve: Dat is iets wat je niet van de ene dag op de andere kan veranderen. In verschillende instituten, op school bijvoorbeeld, wordt het idee dat de publieke ruimte gedeeld kan worden nog te weinig besproken. Hier gebeurt de normalisatie en wordt een bepaald beeld in het hoofd van jonge meisjes geplant. Wij willen hier bij JES hun denken uitdagen en praten over hoe publieke ruimte anders ingevuld kan worden.
Waarom is er een meisjeswerking?
Karima: Hier in Deurne wonen heel veel families die elkaar allemaal kennen. Bij JES lopen er bijgevolg heel wat broers en zussen rond. We vinden het belangrijk dat iedereen zichzelf kan zijn en we merken dat familieleden liefst apart activiteiten doen bij JES. Zo krijgt iedereen de kans zichzelf te zijn en komen ze ook eens met andere mensen dan eigen familieleden in contact.
Fauve: Het is ook belangrijk dat wij hier bij JES voor een veilige haven en tweede thuis kunnen zorgen. Een plek waar ze zichzelf kunnen zijn, op een open manier praten over wat ze voelen, denken, wie ze willen zijn, een plek waar ze zich kunnen ontplooien. Maar we organiseren uiteraard ook activiteiten die gemend zijn!
Hoe proberen jullie beide groepen, jongens en meisjes, dichter bij elkaar te brengen?
Fauve: We zorgen ervoor dat ze soms projecten samen kunnen doen. De nieuwe cultuurwerking is hier heel dankbaar voor. Via gedeelde interesses werken we met meisjes en jongens samen aan projecten die eerder genderneutraal zijn en dus een breder engagement kunnen opwekken.
Karima: We merken ook dat ze allebei veel sterker staan en er mooie dingen uit groeien als ze samenwerken aan één project.
Fauve: Als we een groepsgesprek aangaan over onderwerpen die in de taboesfeer liggen (zoals bv abortus) dan is het mooi om te zien hoe jongens en meisjes met elkaar daarover in gesprek gaan, discussiëren, maar ook dichter naar elkaar toegroeien omdat ze respect hebben voor elkaars mening. Je voelt dat er muurtjes ingeslagen kunnen worden, soms worden die heel snel terug opgebouwd maar ze vertonen barsten in de positieve zin.
Hoe zien jullie de toekomst van de meisjeswerking binnen JES?
Karima: Ik zou graag het zelfbeeld van meisjes willen versterken; hoe ze naar zichzelf én naar elkaar kijken. Die weerbaarheid en redzaamheid wil ik versterken. Ik ben ervan overtuigd dat we dit kunnen bereiken door samen te werken en met de tijd meisjes en jongens meer moeten mengen en activiteiten samen laten doen.
Fauve: Daar ben ik mee akkoord. Als ze lastiggevallen worden op straat dat ze weerwoord durven bieden, dat ze zekerder in het leven durven staan. Dat we ze met een goed gevoel de deur uit kunnen sturen en dat ze weten wie ze zijn en wat ze waard zijn.
In de ideale wereld zie ik de meisjeswerking binnen een aantal jaren gegroeid in diversiteit. Verschillende culturen, achtergronden, religies. Elkaar leren omarmen. We zijn een groep en we gaan niet kijken naar wat ons onderscheidt van elkaar maar wat ons bindt. Dat de diversiteit écht divers is, daar willen we voor gaan.
Interview afgenomen door Leen De Schutter